Neem een kijkje in onze dagelijkse momenten, verteld door de stemmen van onze teamleden.
"In de straten"
Inspiratie. Voor mij komt het op de meest triviale momenten. Laatst liep ik door Harajuku om voor mijn vrouw een verjaardagstaart te kopen. Op haar speciale dag wilde ik tenminste de ijstaart kopen waarover ze me ooit had verteld, en ik liep naar de taartenwinkel. Het was toen dat ik iets voelde dat ik al een tijdje niet had gevoeld. De drukte op straat, stijlvolle mensen, vrolijke gesprekken, een extra veer in ieders pas. Ik liep alleen maar, maar ik voelde dat ik overliep van energie. Het was alsof de straten tegen me spraken. Een andere keer had ik een receptie bijgewoond in Kiyosumi-shirakawa en liep ik door station Ueno-okachimachi om over te stappen. Toen ik buiten kwam en door de straten begon te lopen, voelde ik plotseling dat mijn lichaam kracht kreeg. Iets na 19.30 uur waren de straten van Ueno vol met uitgaanspubliek, bruisend, bruisend van vitaliteit. Ja, dit is het, dacht ik bij mezelf, terwijl ik het opzwellende gevoel herkende. Er was niets concreets om me te inspireren, maar toch leek het tafereel zich vet te schetsen. Een geur, een geluid, een landschap - ik hoop mijn zintuigen aangescherpt te houden om de onzichtbare nuances in zulke dingen te kunnen waarderen. (Tokio kantoorpersoneel D.H.)
Inspiratie. Voor mij komt het op de meest triviale momenten. Laatst liep ik door Harajuku om voor mijn vrouw een verjaardagstaart te kopen. Op haar speciale dag wilde ik tenminste de ijstaart kopen waarover ze me ooit had verteld, en ik liep naar de taartenwinkel. Het was toen dat ik iets voelde dat ik al een tijdje niet had gevoeld. De drukte op straat, stijlvolle mensen, vrolijke gesprekken, een extra veer in ieders pas. Ik liep alleen maar, maar ik voelde dat ik overliep van energie. Het was alsof de straten tegen me spraken. Een andere keer had ik een receptie bijgewoond in Kiyosumi-shirakawa en liep ik door station Ueno-okachimachi om over te stappen. Toen ik buiten kwam en door de straten begon te lopen, voelde ik plotseling dat mijn lichaam kracht kreeg. Iets na 19.30 uur waren de straten van Ueno vol met uitgaanspubliek, bruisend, bruisend van vitaliteit. Ja, dit is het, dacht ik bij mezelf, terwijl ik het opzwellende gevoel herkende. Er was niets concreets om me te inspireren, maar toch leek het tafereel zich vet te schetsen. Een geur, een geluid, een landschap - ik hoop mijn zintuigen aangescherpt te houden om de onzichtbare nuances in zulke dingen te kunnen waarderen. (Tokio kantoorpersoneel D.H.)